Schilderen is niet mijn enige creatieve uitingsvorm. Samen met mijn man schrijf ik o.a. ook verhalen, onder de naam Marsador. Naast de schilderijen zal op deze website zo nu en dan een verhaal van ons te lezen zijn. Het eerstvolgende verhaal is getiteld: Een droom dacht ik...

Een droom dacht ik...



Een droom dacht ik

zo zacht, zo betrouwbaar

ach… gewoon een droom

dacht ik

 

Punctueel komt hij bij me liggen

wijs

wijs probeert hij mij te maken

het werd me te veel

word wakker

in slaap keer ik

 

Mijn ogen verlangen naar de dag

de dag naar mijn gedachten

hoe is het daarmee zonder droom

trouwens mijn dromen

dat ben ik

besefte ik

 

Ik had een doel

dat wou ik bereiken

eenmaal binnen bereik verblindde ik

 

Wat betekent een doel

een doel hoeft niks te betekenen

ik, althans van mijn doel

hou ik

 

Een misser beging ik

details ontgingen mij

oh ja…, een misser!

maar daarvan leer jij

en leer ik

hoop ik

 

MIRJAM

 

 

Zij besloten om ieder volgend leven met elkaar door te brengen.

Hun liefde voor elkaar kende geen grenzen.

 

Vanaf de allereerste ontmoeting waren ze geboeid door elkanders persoonlijkheid.

Waardoor er meteen sprake was van een intensieve communicatie. Uren, dagen, weken en uiteindelijk jaren brachten zij al pratend met elkaar door. Afgewisseld natuurlijk met hun dagelijkse bezigheden. Op die manier beleefden zij allerlei gebeurtenissen die voor beiden zeer leerzaam en uniek waren. 

Het begrip individuele onafhankelijkheid was een steeds wederkerende factor. Door hun manier van leven werd het hen steeds duidelijker hoe waardevol het was dat ieder zijn eigen bezigheden hield binnen de relatie. Ondanks het feit dat ze heel graag veel tijd met elkaar doorbrachten, bleven ze ieder hun zelfstandige ervaringen met andere mensen meemaken.

Deze belevenissen leverden altijd weer nieuwe stof op om over te praten. Als twee onafhankelijke individuen leerden ze elkaar steeds dieper en dieper kennen, waarbij het innerlijk de grootste rol speelde. Ze genoten van alle momenten die ze met elkaar beleefden, zelfs van de momenten die met onenigheid waren begonnen. Tijdens zulke spanningen wisten ze altijd nog haarfijn het wederzijds respect te bewaren, zonder daarbij hun gevoel voor eigenwaarde schade te berokkenen. Op die manier bleef de mogelijkheid voor verdere communicatie altijd open.

Door de jaren heen ontstond er tussen hen een wonderlijk sterke harmonie. In bijna alles waren zij het tegenovergestelde van elkaar. Ze waren zeer verschillend van karakter, ze hadden ieder een ander soort opvoeding genoten met een andere culturele achtergrond waardoor hun algemene interessen zeer verschillend lagen. Op één punt was de interesse wel in overeenkomst met elkaar. Zij hadden beiden een eindeloze belangstelling voor de geestelijke belevenissen van elkaar, gebaseerd en gevoed door diep respect en een grote liefde. Deze band was zo sterk en overtuigend dat zij meenden in elkaar hun wederhelft terug te hebben gevonden.

Hun mening en gevoel over de onsterfelijkheid kwamen sterk overeen. Onsterfelijkheid was voor hen geen punt van discussie, of juist wel. Zij zagen, beleefden en voelden het op dezelfde manier aan. Tevens waren zij zich bewust van het feit dat, als ze alles van elkaar wilden leren wat mogelijk zou zijn, ze aan één leven niet genoeg zouden hebben. Vandaar de beslissing om ieder volgend leven deze kans met beide handen aan te nemen. Ze besloten na elk leven elkaar te zoeken en terug te vinden om dat leven weer met elkaar door te brengen.

Wat geen eenvoudige opdracht zou zijn gezien de omvang van de aarde. Om die verschrikkelijk moeilijke zoektocht enigszins te vergemakkelijken spraken zij een wachtwoord met elkaar af. Terwijl de man steeds hetzelfde litteken onder de elleboog zou dragen als lichamelijk punt van herkenning. Hun leven liep gewoon door, met alle nodige spanning, ontdekkingen en leerzame momenten, totdat de dood hen scheidde.
 

Het duurde een tijd voordat de vrouw reïncarneerde. 

Mirjam voelde in haar jeugd al dat haar op de een of andere manier iets ontbrak. Iets wat haar weer tot ‘een geheel’ zou kunnen maken. Alleen kon ze niet goed thuisbrengen wat dat kon zijn. Tot die nacht dat ze de droom voor de eerste keer beleefde. Deze droom probeerde haar te vertellen dat ze ooit aan iemand een belofte had gedaan. Het kwam haar zelfs voor dat er in dezelfde droom een litteken getoond werd. Erg goed begreep ze het allemaal niet. De droom bleef maar komen, een eindeloze herhaling van steeds dezelfde signalen. Zo langzamerhand begon ze te beseffen dat ze niet meer onverschillig tegenover de strekking van de inhoud kon blijven staan en dat ze het een en ander tot haar door moest laten dringen. Langzaam maar zeker werd zij zich weer bewust van de opdracht in haar leven. Ineens realiseerde zij zich dat zij haar man moest zien te vinden om samen weer van het leven te leren. Alleen nu vanuit totaal andere mogelijkheden en met andere perspectieven. Nu begreep Mirjam waarom ze al die tijd met een gevoel van gemis rond liep. Zij was vast besloten hem te vinden en ging op zoek. 

Na lang zoeken ontmoette ze iemand die haar wel aansprak. Haar vreugde kende geen grenzen. Echter, nadat ze een tijdje met hem was opgetrokken kwam haar oude onrust weer naar boven. Het was moeilijk voor haar om de teleurstelling te accepteren, maar na de eerste vreugde bleef er een onmiskenbaar gevoel van leegte over. Met heel veel moed verzamelde ze al haar krachten om na het afscheid haar zoektocht weer voort te zetten. Al gauw ontmoette Mirjam een tweede en een derde man en daarna nog vele anderen. Iedere keer speelde hetzelfde tafereel zich weer af. Hoewel de kennismakingen zich in een steeds korter tijdsbestek afwikkelden, werd het voor Mirjam alsmaar moeilijker om elke keer weer opnieuw haar moed te verzamelen voor de verdere zoektocht. Het kostte haar steeds meer kracht om de moed niet te verliezen. In de jaren die hiermee verstreken putte ze heel veel kracht  uit haar bezoeken aan de zee. Elke tussenliggende periode, als ze dan weer alleen was, gunde zij zichzelf de tijd om na te denken. Dat deed ze bij voorkeur aan zee. Na verschillende keren op het strand werkelijk tot bezinning te zijn gekomen, was haar geduld weer volkomen hersteld  en voelde ze haar levenskrachten  weer binnenstromen.  

Ze bleef geduldig zoeken en op een dag ontmoette ze Ivan. 

Het was een mooie zonnige dag. Ze genoot van haar lange wandelingen langs het strand, van haar blote voeten die bij elke stap gemasseerd werden door het vochtige zand, van de golven die met een gewisse regelmaat om haar kuiten heen slingerden, van de wind die haar huid streelde en haar haren optilden. Van ver zag ze hem al zitten, vlak voor de vloedlijn, hoewel dat niet echt tot haar doordrong. Het was dan ook een toevalligheid waardoor ze met elkaar in gesprek raakten!

Dit gesprek verliep zo warm, zo soepel, kortom zo buitengewoon dat ze na verloop van tijd besloot zich naast hem neer te zetten. Urenlang zette het gesprek zich als vanzelf voort en was er de oorzaak van dat dit een heel bijzondere dag voor haar werd. Zonder het te beseffen liet Ivan, aan het einde van die dag, het wachtwoord vallen, waarop Mirjam als in een reflex naar zijn elleboog greep om eronder te kunnen kijken. 

Haar diepe teleurstelling voor hem verbergend zette zij haar gesprek met hem voort. Na een zeer boeiende en bijzonder leerzame dag met Ivan te hebben doorgebracht, begaf zij zich weer zoals gepland gewoon naar huis. Zij zocht haar rust weer op om nieuwe energie op te doen voor de verdere zoektocht naar haar man. 

Tijden verstreken. Haar zoektocht werd langer en langer, maar ook spannender. Hoewel de vermoeidheid door de jaren heen steeds hardnekkiger de kop op stak, kon ze desondanks toch van haar zwerftocht langs de mensheid genieten. Ze had er inmiddels veel warme contacten aan over gehouden en haar zelfkennis was enorm gegroeid doordat ze vaak een beroep moest doen op haar diepste gevoelens.

Het was een van die avonden dat ze, zoals vaak, zeer ontspannen maar intens aan het genieten was van de ondergaande zon. Eindeloos kon ze elke verandering van kleur geconcentreerd volgen om op een adembenemende manier meegenomen te worden door de aantrekkingskracht van de verschillende kleurschakeringen. Plotseling gingen haar gedachten naar Ivan. Ze dacht terug aan de dag die ze met hem had doorgebracht. Aan de diepgaande gesprekken die ze daar op dat verlaten strand tot in de late avond met hem had gevoerd. Op de een of andere manier moest zij weer aan het wachtwoord denken, ineens kwam het haar voor dat ze aan elk detail dat besproken was grote aandacht moest besteden. Naarmate zij zich hierop concentreerde verkregen deze details steeds meer de waarde van een signaal. Een overweldigend gevoel stormde bij haar naar binnen, ze meende zelfs een licht gezien te hebben. Zonder na te denken pakte ze diezelfde avond nog haar spullen om de volgende ochtend in alle vroegte af te reizen in de hoop Ivan weer zo snel mogelijk te vinden. 

Waar moest ze beginnen? De zoektocht was ellendig moeilijk, op zijn minst wist ze wie ze zocht, dat gaf haar hoop. Het leek wel alsof alle krachten die ze in de loop van de jaren nodig had gehad, zich op dit moment tegelijkertijd manifesteerden. Stormachtig deed ze navraag naar zijn mogelijke verblijfplaats. Ze reisde van dorp naar stad en weer naar dorp, ze sprak met alle mogelijke mensen, maar het waren er maar weinig die haar van dienst konden zijn. Ze moest en zou hem vinden, uiteindelijk vernam ze van iemand zijn vaste verblijfplaats.

Daar aangekomen werd haar door omwonenden verteld dat hij zojuist was gestorven en dat hij deze dag door zijn familie begraven zou worden! Verbijsterd nam ze de mededeling aan en bleef daardoor als aan de grond genageld staan. Beetje bij beetje kwam ze weer tot zichzelf, waarna zij zich als een gek naar zijn begrafenis spoedde.

Ze moest het weten, ze had zekerheid nodig!

Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen kon ze zich niet meer herinneren, maar het lukte haar om nog één keer onder de elleboog van Ivan te kijken vlak voordat de ceremonie in gang werd gezet. 

Daar zag ze het litteken! 

Haar opkomende vreugde werd direct verpletterd door een gevoel van verslagenheid. Naderhand kon Mirjam uit gesprekken met zijn familie opmaken dat Ivan het litteken niet lang na haar ontmoeting met hem had opgelopen … 

Mirjam was en bleef ontroostbaar. Haar verdriet was zo groot dat zijn familie zich begon af te vragen wie zij was en wat voor een band zij met Ivan had. Zij beloofde de familie een uitgebreide brief te schrijven nadat zij haar grootste verdriet verwerkt zou hebben.

Na enkele maanden stuurde zij een brief met daarbij ingesloten een gedicht. De eerste regels van het gedicht luidden;

 

                        Een droom dacht ik,

                        zo zacht, zo betrouwbaar,…

 

 

Marsador

Copyright is van toepassing